De Zak

Toen ik je voor het eerst zag, wist ik het al; je was fout tot op het bot. Je had meegedaan aan een of andere populaire wedstrijd op tv, dus iedereen was dol op je. Dat was ook niet gek. Je zag er onweerstaanbaar uit. En je rook vreselijk lekker. Net op tijd kon ik me beheersen om je niet mee naar huis te nemen. Want ik wist dat dat niet goed zou aflopen. Voor mij dan. Je bent wel wat aan de vette kant, maar dat mag de pret niet drukken.

Na een paar dagen kwam ik je tegen bij een vriendin. Notabene bij haar thuis! Je lag heel verleidelijk en leek te roepen: kom maar, kom maar... Ah! Frustratie alom. Het is erg moeilijk om je op zo'n moment in te houden. Vooral als je honger hebt naar dit soort verleidingen. En ik had honger. En ik was verleid. En ik proefde van jou, al had ik beter moeten weten.

Na een half uur wist ik dat ik een Grote Fout had gemaakt: ik had jou nooit zo dichtbij mogen laten komen. Want mijn handen graaiden, mijn tong trilde en mijn mond wou meer. Maar je was op. Een ervaring om nooit te vergeten en nooit te herhalen. Want het enige wat het me heeft gebracht is 1 kg erbij op de weegschaal de volgende dag. En de wetenschap dat jij voorzien bent van gemene smaakmakers die ervoor zorgen dat de hele zak leeg moet, of je nou wilt of niet.
Nou bedankt. Maar voor mij geen zak chips meer!